Gewoon nu

Heeft u goed om u heen gekeken?
Kijk nog maar even!

We beginnen zo in het stik donker. Om iedereen even bij zichzelf te brengen. Maak je geen zorgen, het duurt niet heel lang. Blijf rustig zitten. Gewoon om even goed in het nu te komen. Ik heb begrepen dat dit een goede manier is, even in het donker… Realiseer je goed waar je bent. Wat verwacht je? Laat die verwachtingen los. Adem in en uit. Ben hier. En nu. Weet u nog wat u net zag? U denkt dat u weet wat u zag. U dacht het begrepen te hebben toch? Ik zal u nu vertellen wat u werkelijk zag en hoe het zo gekomen is.

In den beginnen was, zoals u al een tijdje heeft kunnen horen, het woord. En toen kwam het licht. Piepklein, nietszeggend.

Een speldenprikje van licht… Het wabbelt wat rond…

ogenschijnlijk doelloos…

kan alles nog worden, elke denkbare vorm aannemen...

Alles kan nog gebeuren…

Het pantoffeldiertje. Klein, vriendelijk. Hij hield van wandelen, en wandelde door de oneindige ruimte! Zacht lopen kon het pantoffeldiertje niet. Hij stampte als een kudde olifanten! Dit was heel slecht voor zijn nogal gevoelige oortjes.

Het pantoffeldiertje heet dan ook niet vanwege zijn pantoffel vorm pantoffeldiertje maar omdat hij vanwege zijn gevoelige oren al snel besloot pantoffeltjes aan te schaffen en die permanent aan te houden. Oorverdovend moet het zijn geweest, dat moment vlak voor dat het pantoffeldiertje die pantoffeltjes aan deed. Dit moment wordt in bepaalde sprookjes wel eens de oerknal genoemd!

Het begon met 1 pantoffeldiertje,

maar ze waren vrij snel met velen.

En als pantoffeldiertjes met velen zijn hebben ze de neiging heel dicht tegen elkaar aan te kruipen. Hoe meer pantoffeldiertjes hoe compacter. Zo compact dat je nauwelijks nog kan zien dat we het met pantoffeldiertjes van doen hebben.

Dit samenklonteren ging als volgt. De pantoffeldiertjes drukte zich al dichter en dichter tegen elkaar aan. En doordat zo velen dit tegelijkertijd deden ontstond er een soort drukkende wrijf beweging. Deze druk maakte dat de pootjes in elkaar klitte en net als bij het vilten van wol was hier na een tijdje geen loskomen meer aan.

Dit samenklonteren is cruciaal geweest voor het ontstaan van het nu. Zonder die sociale samenklontering van de pantoffeldiertjes zouden we nu misschien nog wel in een soort slof achtige fase verkeren!

Rond de klonten ontstond nu ruimte.

De enkele verdwaalde pantoffeldiertjes die op het klonter moment met iets anders bezig waren, werden heel verdrietig.

Ze huilden en huilden, dikke tranen. Ze huilde zo lang en zo veel dat ze helemaal leeg liepen. Er bleef nagenoeg niets van de eenzame huilenden over. De tranen verdampte… en daar waren de bekende regenwolken. Die zich bij tijd en wijle leeg regenden…

Het water spoelde over de klonten en wasde ze schoon.

De immense klonten zweefden rustig door de ruimte. Glimlachend. En af en toe vond daar een botsing plaats. Ze hielde van die botsingen. Een botsing betekende een gigantische klap, met richting- en vormverandering als gevolg. Een hoop geschater en gelach vulde dan de ruimte. Hoe meer botsingen hoe meer vrolijkheid…

Het onafscheidelijk klonten duo, Joop en Ada had misschien wel de meeste lol van iedereen.

Er valt veel te vertellen over Joop en Ada, maar het eindigt er mee dat ze elkaar zat zijn. Ze begonnen uit hun mond begonnen te stinken en te schimmelen.

Ada gaf Joop de bons en Joop verdween de ruimte in.

Ada die de boel weer wat op orde wilde brengen, begon aan zichzelf te plukken. Ze groef wat, ze verschoof wat, maakte wat ruimte voor het regenwater en poetste haar tanden…

Het was rustig op Ada. Af en toe regende het, dan was het weer droog. Haar haar werd groener en groeide en groeide. Eens in het jaar liet ze het allemaal afknippen, gooide het op een grote hoop en spande er een zijl over.

Dit werden broeierige plekjes… Het schimmelde er explosief door, en uit de schimmel kropen allerlei soorten beestjes.

Voor het eerst sinds ze Joop had verlaten was Ada weer gelukkig. En ze neuriede: 'wind of change' van The Scorpions, zich niet bewust van de betekenis van de tekst.

Een tijdje later legt Ada haar eerste ei. (bedankt Joop) En niet veel later kwam daar al snuffelend en gapend een mini gedrochtje uit gekropen. Nadat hij enige tijd versuft voor zich uit gestaart had bereikte hem de geur van kuilgras.

Zijn ogen lichtte op en hij snelde zich naar een van onder zijl bewaarde hopen haar en vrat zich in no time rond.

Tevreden en met een volle buik liep hij terug naar zijn oude eierschil en ging zitten wachten.

Wanneer hij honger had kwam hij van zijn plaats en vrat de hopen haar op,

legde zijn drollen met meetkundige precisie verderop

liep weer terug naar zijn geboorte plek en ging weer zitten wachten.

Toen het gedrocht een beetje groter was werd zijn wachten beloond: Ada legde het tweede ei, en een derde en een vierde…

Vele eieren legde zij, en het gedrocht kroop er op en begon te broedden. Zo broedde hij een koe, boterbloemen, vogels, aardbeien en een poes uit. En nog veel meer.

Uit een van de eieren kropen de kabouter en zijn vrouw. De kabouter zoals we die allemaal kennen. Met rode puntmuts. Het kabouterstel en het gedrocht werden goede vrienden. De kabouters plantten zich voort als konijnen. Het gedrocht broedde verder en het groeiende aantal kabouters hielp hem aan voedsel, hield zijn broedplaats schoon van poep en eierschillen en wees de pas uitgebroede nieuwkomers een plek in de omgeving toe.

Het gedrocht werd nog groter. En door zijn steeds lomper wordende lijf ging er steeds vaker een ei stuk voor het rijp was.

De kabouters hielpen hem waar ze konden, door de eieren voor het gedrocht te vervoeren, te verstevigen of zo neer te leggen dat ze niet stuk konden gaan…

Tot de dag ze de drollen van het gedrocht met geen 50 kabouters meer van zijn plaats konden krijgen…

Op die zelfde dag kroop er een groep deelnemers uit een ei. De kabouters juichte! Hulp dachten ze…

Maar de deelnemers bleken in geen geval van plan deel te nemen in het grote broedgebeuren. Ze leken wel blind en doof. Ze luisterde in ieder geval niet toen een kabouter ze een plekje in de omgeving wilde aanwijzen en gingen hun eigen gang. Ze hielden zich bezig met totaal andere activiteiten en verkende de hele oppervlakte van Ada. 'Ideaal', was hun oordeel. Ze hielden een vergadering en besloten de omgeving wat aan te passen naar hun wensen.

Opzoek naar bouwmaterialen viel hun oog op de hopen oude eierschillen en bouwden hiermee een hijskraan. Een handig ding voor de verdere projecten! En toen ging het los. Vele bouwsels kwamen van de handen van de deelnemers. Ze begonnen wat lomp en simpel maar na de oefenvormen gingen ze al snel verfijnder te werk. Ze bouwden dat het lieve lust was.

Toen de kabouters doorhadden dat de deelnemers niet voor rede vatbaar waren begrepen ze dat ze dat ze de boel binnen eigen gelederen moesten oplossen. De kabouters namen het broeden over en het gedrocht kreeg andere taakjes. Hij stapelde poep en mocht spelen met de lege eierschillen. Hij knutselde stapels blokken, en het ging weer even goed.

Maar als snel werd het gedrocht ook hiervoor te groot. Bij iedere stap plette hij wel iets of iemand. Dit kon zo niet langer door gaan, en de kabouters besloten met pijn in hun hart het onhandig geworden gedrocht op te sluiten. Binnen hekken. Ze wisten dat dit geen duurzame oplossing kon zijn, want het gedrocht bleef groeien. Ze begonnen met het bouwen van een groot verblijf. Een met ramen, met een goed afgesloten buitenverblijf en een opslag voor voedsel…

Maanden lang waren ze aan het bouwen. Soms deden ze een vruchteloze poging hulp te vragen aan de deelnemers voor de bouw. Maar zonder resultaat. En ondertussen verzorgde ze het gedrocht net zo goed als het groeiende aantal broedsels en hun eigen kleintjes. Ze hadden hun handen vol.

En toen kwam de dag dat het nieuwe verblijf af was. De kabouters hadden alles tot in de puntjes voorbereid om het gedrocht van zijn oude naar zijn nieuwe woonplaats laten lopen.

De strakke organisatie mocht echter niet baten… Toen de kabouters de hekken voor het gedrocht openden en het gedrocht naar buiten kwam stootte het uit onhandigheid een blokken toren om en plette een heleboel kleintjes.

Hij struikelde, viel midden in de kabouter menigte, knalde met zijn volle gewicht op Ada die uit pure schrik het gedrocht in een hap opvrat. (Alleen zijn hoed stak nog boven de grond uit)

De kabouters waren enorm verdrietig. Ze konden niet naar de blokken kijken zonder in tranen uit te barsten vanwege het verlies van hun grote veel te onhandige vriend het gedrocht. Ze staakte broeden, begroeven de geplette kleintjes en kondigde een tijd van rouw af

Zelfs dit ontging de deelnemers, want net toen de kabouters zich in de rouw hadden gedompeld daalde een aantal deelnemers midden tussen de rouwende menigte. Ze stoven uiteen… geen enkele sjoege van de deelnemers… Alsof ze die niet zagen

De kabouters hebben hun tijd van rouw ondertussen opgeheven. Het grote verdriet over het gedrocht is opgedroogd. Het lege ei, het nieuwe verblijf, de poep, en de blokken hebben een andere bestemming gekregen. Een kabouter kan er nu met droge ogen naar kijken. Eens in het jaar komen alle kabouters van over de hele wereld naar de plek om te herdenken en te feesten. Een waar festival. Kijk maar!

En Ada nuriet weer de wind of change… Hoor maar…